Buk - Drzewo wymagające

Pokaźne rozmiary, grube konary i gładka kora – to cechy charakterystyczne buka pospolitego

Buk pospolity rośnie na trzech czwartych powierzchni naszego kraju, jedynie w północno-wschodniej Polsce gatunek ten nie występuje naturalnie. To właśnie na terenie naszego kraju przebiega północno-wschodnia granica zasięgu tego gatunku w Europie.

Cienka kora z brewkami
Choć wyróżnia się 10 (inne źródła podają 13) gatunków buka, w Polsce występuje tylko jeden – buk zwyczajny (Fagus silvatica). Leśne zbiorowiska roślinne, w których dominuje buk, nazywamy buczynami. Te dzielą się według zróżnicowania siedliskowego na żyzne, kwaśne i ciepłolubne, a geograficzny podział wyróżnia buczyny niżowe i górskie. I tak na przykład drewno bukowe, pochodzące z żyznej buczyny niżowej, zwanej także buczyną pomorską, jest lepszym jakościowo surowcem, niż drewno pochodzące z kwaśnej buczyny górskiej.
Kwaśne buczyny występują w piętrze regla dolnego w Sudetach i Karpatach, gdzie drzewa rosną na płytkich glebach z ubogim runem (kwaśną buczynę spotkamy np. w Górach Kamiennych – pasmo górskie w Sudetach Środkowych wzdłuż granicy polsko-czeskiej).
Buki dorastają maksymalnie do 40 metrów wysokości, choć najczęściej nie przekraczają 30 metrów. Niewątpliwie ich cechą charakterystyczną jest gładka, cienka, srebrzysto-szara kora, a także gęsta korona z jajowatymi lub eliptycznymi liśćmi. Buk mocno przyrasta na grubość, a jego przekrój przeważnie zbliżony jest do koła.

(...)

To jedynie fragment tekstu. Chcesz czytać całe teksty?  Zamów prenumeratę "Nowej Gazety Leśnej"!

WIĘCEJ