Światłożądny modrzew

Szybko rośnie, zrzuca igły na zimę i lubi dużo światła, to krótka charakterystyka modrzewia – ulubieńca ogrodników

Modrzew należy do rodziny sosnowatych, podrodziny modrzewiowych, ma 10 gatunków. W Polsce występuje jeden z dwoma podgatunkami: modrzew europejski podgatunek typowy i modrzew europejski podgatunek polski oraz modrzew polski.

Na nizinach i w górach
Występuje w zachodniej i środkowej Europie. W Alpach i Tatrach rośnie głównie w reglu górnym i w rejonie górnej granicy lasu. W Alpach modrzew europejski tworzy wysokogórskie bory limbowo-modrzewiowe. Z kolei modrzew polski występuje w środkowej i południowo-wschodniej Europie. Jest popularny w Rumuni, na Słowacji, Ukrainie i w Polsce. Porasta obszary nizinne i podgórskie, rzadziej wysokogórskie.
Ciekawostką jest, że modrzew polski został opisany po raz pierwszy w randze gatunku przez Mariana Raciborskiego i Władysława Szafera w 1919 roku na podstawie materiałów z Chełmowej Góry. Obecnie jest to obszar rezerwatu w Świętokrzyskim Parku Narodowym.
Cechy charakterystyczne modrzewia to wysoki, prosty pień ze stożkowatą, luźną koroną. Kora jest mocno spękana, czerwonobrązowa lub szarobrązowa. Gałęzie górne rosną poziomo, a dolne nieco zwisają. Igły rosną na krótkopędach w wiązkach po 20-40 sztuk oraz na długopędach ułożone skrętolegle, o długości od 2 do 4 cm. Pędy roczne są jasne, a nawet żółtawe, nie mają nalotu woskowego. Szyszki modrzewi są wydłużone, jajowate, a łuski nasienne na końcach proste lub lekko odchylone na zewnątrz.

(...)

To jedynie fragment tekstu. Chcesz czytać całe teksty?  Zamów prenumeratę "Nowej Gazety Leśnej"!

WIĘCEJ