Pilarki Druzhba i Ural

Ural i Druzhba to pilarki z wysokim uchwytem pozwalające na pracę w pozycji stojącej. Projektowane i produkowane były w Związku Radzieckim od lat 50. ubiegłego wieku.

Druzhba, Drużba (nazwa w tłumaczeniu z j. rosyjskiego oznacza „przyjaźń”) zaprojektowana została na początku lat 50. i stworzona najprawdopodobniej przez więźniów pracujących przy wycince lasów na Syberii. Tworząc piłę spalinową chcieli ułatwić sobie pracę w niesprzyjających warunkach.

Drużba na stojąco
Pilarka z wysokim uchwytem, przypominającym kierownicę od roweru, miała pomóc w ścince i przerzynce drzew w wysokim śniegu. Jednocześnie pilarz był odsunięty od tłumika, co zmniejszało ilość wdychanych spalin. Kolejnym argumentem wysokiego uchwytu miała być stojąca postawa drwala. Podczas pracy mógł pracować na stojąco bez konieczności schylania się. Jak było naprawdę ciężko stwierdzić.

Sam nabyłem kiedyś taką pilarkę i aby ścinać drzewa na stojąco, pniaki musiałyby być przynajmniej do wysokości kolan. Poza wysokim uchwytem pilarka była bardzo podobna do klasycznych pił spalinowych. Odróżniała ją jeszcze obrotowa głowica trzymająca prowadnicę. Specjalny kołnierz z zatrzaskiem pozwalał na obrót głowicy z pozycji pionowej do poziomej. Dzięki temu było możliwe ścinanie drzew, a następnie przerzynka drewna na odpowiednie sortymenty.

Pierwsze próbne modele Druzhby zostały wyprodukowane w 1954 roku przez Zakłady Budowy Maszyn im. Feliksa Dzierżyńskiego w miejscowości Perm w Rosji. Produkcja seryjna rozpoczęła się pod koniec roku 1955. Na większą skalę piła zaczęła być używana od początku roku 1956. Druzhba była produkowana w coraz to większych ilościach i szybko zastąpiła wcześniej produkowaną piłę elektryczną Zniime K5. Niedługo potem została uznana za dużo lepszą od pił elektrycznych ze względu na lepsze warunki pracy – głównie brak konieczności dostarczania prądu do miejsc pracy.

Drużba była również bardziej ekonomiczna, jeśli chodzi o zużycie oleju do smarowania łańcucha. Według różnych danych było to nawet 11 – 13 razy mniej niż układy smarowania w piłach elektrycznych. Pomimo tego te ostatnie były nadal wykorzystywane przy wycinkach drzew lecz w miejscach, gdzie w łatwy sposób można było zorganizować zasilanie elektryczne.

Do roku 1959 Druzhba przechodziła kilka modyfikacji. Cylinder, skrzynia korbowa, koło zamachowe i pokrywa wentylatora zostały wykonane z lekkiego materiału, co obniżyło wagę pilarki. Przyczyniło się również do tego wprowadzenie tworzyw sztucznych do produkcji niektórych elementów. W kolejnych etapach przeprojektowano układ zapłonowy oraz rozrusznik. Co ciekawe szarpak z tej pilarce był odczepiany. Po odpaleniu ściągało się go z korpusu i chowało, aby ponownie go założyć przy kolejnym odpalaniu piły. Taki układ był jednocześnie zabezpieczeniem przeciw kradzieży. Bez szarpaka nie było możliwości uruchomienia silnika pilarki.

Wprowadzenie nowych uchwytów z lepszym tłumieniem drgań oraz tłumików zmniejszających natężenie dźwięku poprawiło komfort pracy. Dzięki ulepszeniom został zwiększony fabrycznie gwarantowany czas pracy piły wynoszący wcześniej 250 godzin. Nie wiadomo jednak o ile ten gwarantowany czas się wydłużył. Początkowo Druzhba była wyposażona w łańcuch o zębach klinowy. Alternatywnie po pewnym czasie dostępny był łańcuch o zębach żłobikowych, który zwiększył wydajność cięcia o 50 proc.

Liczba wyprodukowanych pilarek do roku 1960 osiągnęła podobno 120 000 egzemplarzy, a proces samej ścinki był zmechanizowany w 97 proc. Niestety nie wiadomo czy te dane dotyczą całego Związku Radzieckiego, czy jego części. Pierwsze modele miały zbiornik paliwa przypominający owal, następnie były przypominające półksiężyc, kończąc na zbiornikach przypominających na przekroju trójkąt – model Druzhba 4M. Brak jest danych  kiedy zakończono produkcję tych pilarek.

(...)

To jedynie fragment tekstu. Chcesz czytać całe teksty?  Zamów prenumeratę "Nowej Gazety Leśnej"!

WIĘCEJ